|
درباره وبلاگ  عمری چكش برداشتم و بر سر میخی كه روی سنگ بود كوبیدم. اكنون می فهمم كه هم چكش خودم بودم، هم میخ و هم سنگ. فرانتس كافكا موضوعات
آخرین مطالب پيوندها
نويسندگان
گنجینه ی ادب پارسی " خانه بدوش "
ما را که بجز توبه شکستن هنری نیست با هر دله دیوانه نشستن ثمری نیست برخیز جز این چاره نداری که در اینجا جز جام می و مطرب و ساقی خبری نیست
ما خانه بدوشیم ما حلقه به گوشیم جز در ره این کار نکوشیم و نکو شیم
در کلبه ما سفره ارباب و فقیرانه جدا نیست در حلقه ما جنگ و نزاعی به سر شاه و گدا نیست ما مطربه عشقیم ودر او از سناییم و خداییم در کعبه ما جنگ رسیدن به خدا نیست
ای عاشق دیوانه وا کن در میخانه می زن دو سه پیمانه که ناخورده می و رفته ز هوشیم
" شعر آهنگ از همای "
همه تغییرات وزنی بر اساس ملودیست
" ای شاه "
ای شاه بی خیال مست با توام آیا با منه مسکین حواست هست روزگاری دامنت میگیرد آه این فقیران تهی دست
تا کنون آیا کنار کودکانت نیمه شب آشفته خفتستی نه نه تو بی غم و مستی
تا کنون حتی برای تکه نانی پیش فرزندان خود شرمنده بودستی نه نه تو بی غم و مستی
کجا پای تو تا زانو به گل بودست کجا چشمانت از بار گناهانت خجل بودست
صدای ناله ي دهقان پیری را که می گرید شنیدستی نه نه تو بی غم و مستی
ای شاه بی خیال مست با توام آیا با منه مسکین حواست هست روزگاری دامنت میگیرد آه این فقیران تهی دست
" شعر آهنگ از همای"
تغییرات وزنی بر اساس ملودیست
" ملاقات با دوزخیان "
آنگه که مرا می زده بر خاک سپارید زیر کفنم خمره ای از باده گذار ید تا در سفر دوزخ از این باده بنوشم بر خاک من از شاخه انگور بکارید
آن لحظه که با دوزخیان کنم ملاقات یک خمره شراب ارغوان برم به سوغات هر قدر که در خاک ننوشیدم از این باده صافی بنشینم و با دوزخیان کنم تلافی
جز ساغر پیمانه و ساقی نشناسم بر پایه میخانه و شادیست اساسم گر همچو همای از عطش عشق بسوزم از ـ تش دوزخ نهراسم نهراسم
" شعر آهنگ از همای "
" بمانی "
بمانی زنی روستاییست که از خود زمین کشاورزی نداشته و از پدر نیز میراثی به او نرسیده و شوهرش در هنگام کار از بالای درختی افتاده و فلج گشته و او برای سیر کردن شکم همسر و فرزندانش در زمین های مردم کار میکند دخترانش نیز به همین علت او را همراهی میکنند آنها هر روز پاهایشان را در گلها فرو کرده و این طبیعت بی رحم آنها در خود می بلعد به طوری که دختر ها پیر گشته و حتی ازدواج نکرده اند تنها به این اندیشه که کار کنند تا دست گدایی در مقابل دیگران دراز نکنند این آهنگ بیانگر دردهای بمانی ست .
بمانی بمانی بمانی بمانی تو تی جاسر نیشتا نتانی بمانی
صب که تی چومانا واکونی بمانی بجارسرانا را کونی بمانی
تی دخترهکانا دوخانب بجارسرانا دووانی بمانی
بجاره کار کییا سیرا کود بمانی تی دخترهکانا پیراکود بمانی
پول ترا اوارا کود بمانی چول ترا بیچاراکود بمانی
بمانی بمانی بمانی بمانی تو تی جاسر نیشتا نتانی بمانی
" روایت واقعی "
" شعر آهنگ از همای "
" ریحان ، ریحان "
ریحان دختری روستاییست که در طول سال تمام کارهای خانه بر دوش اوست او در دوران کودکی هم کوساله ها و کوسفندان را به جنگل برای چرا می برد هم باید در سرمای زمستان با پای برهنه به کنار رودخانه برود و ظرفها را بشورد هم با غ را آباد کند هم برای مرغها و اردک ها دانه بریزد و مواظب آنها باشد هم کودک کوچکی را بر پشت خود کول کرده و بزرگ کند و هم برای خانواده که بر روی زمین کار می کنند غذا درست کند و هم کتابی درست دارد ودرس مدرسه را مرور میکند او در یک روز برفی و طوفانی به دنبال گوساله اش به جنگل رفته ودیگر باز نمی گردد زیرا طعمه گرگها میشود و لباسهای خون آلود او را می یابند این آهنگ لحظه ای را به تصویر می کشد که مادر و خانواده با فانوس به دنبال او می گردند .
ریحان ریحانای مار ترا دوخانای
کمتر بودوو بجارسرانای خاخورا قربانای ریحانه ریحانای
کلاچ نوبوره تی اوردکانای اوشکور فوکون کیشکازکانای زاکا کولا گیر کیتاب بخانای خاخورا قربانای ریحانه ریحانای
کناله کولا بودووی فارسی پرهسره روخانای پابرانده روخان دگفی بوشوری تشتو تییانای برفو بورانای ایاز بزه تی پامچاله جولانای ریحانه ریحانای
" شعر و داستان از همای "
همه تغییرات وزنی بر اساس ملودی میباشد
" مدهوشم کنید "
من همان مجنون مست یاغی ام روز و شب محتاج جام باقی ام یک شب کنار زاهد و یک شب کنار ساقی ام از باده مدهوشم کنید
در خرقه پنهان میکنم می را و کتمان میکنم هی بشکنم پیمان و هی تجدید پیمان میکنم
پندم ای زاهد مده پندم ای زاهد مده با که گویم من نمی خواهم نصیحت بشنوم آی مردم پنبه در گوشم کنید
دردی کشم دردی کشم بار رفیقان میکشم پر میکشم همچون همای ای وای خاموشم کنید ای وای خاموشم کنید
" شعر آهنگ از همای"
تغییرات وزنی بر اساس ملودیست
" من از جهانی دگرم "
من از جهانی دگرم ساقی از این عا لم واهی رهایم کن
نمی خواهم در این هیبت بمانم بیا از این تنه آلوده و غمگین جدایم کن
تو را اینجا به صدها رنگ می جویند تو را با حیله و نیرنگ می جویند تو را با نیزه ها در جنگ می جویند بیا از این تنه آلوده و غمگین جدایم کن
تو جان می بخشی و اینجا به فتوای تو میگیرند جانی را که بخشیدی تو بر عالم نمی دانم کی ام من نمی دانم کی ام من آدمم روحم خدایم یا که شیطانم نمی دانم تو با خود آشنایم کن تو با خود آشنایم کن بیا از این تنه آلوده غمگین جدایم کن
اگر روحه خداوندی دمیده در روان آدم و حواست پس ای مردم خدا اینجاست خدا اینجاست خدا در قلب انسانهاست به خود آ تا که در یابی خدا در خویشتن پیداست
همای از دست این عالم پر پرواز خود بگشود در خورشید و آتش سوخت خداوندا بسوزانم در این آتش همایم کن بیا از این تنه آلوده و غمگین جدایم کن
گرد کعبه
به گرد كعبه ميگردي پريشان كه وي خود را در آنجا كرده پنهان اگر در كعبه ميگردد نمايان پس بگرد تا بگرديم،بگرد تا بگرديم
در اينجا باده مينوشي ! در آنجا خرقه ميپوش ! چرا بيهوده ميكوشي؟
در اينجا مردم آزاري ! در آنجا از گنه عاري ! نميدانم چه پنداري ؟
در اينجا همدم و همسايه ات در رنج و بيماري تو آنجا در پي ياري چه پنداري ؟ كجا وي از تو ميخواهد چنين كاري ؟
چه پيغامي كه جز با يك زبان گفتن نميداند؟ چه سلطاني كه جز در خانه اش خفتن نميداند؟ چه ديداري ؟ چه ديداري ؟ كه جز دينار و درهم از شما سفتر نميداند
به دنبال چه ميگردي كه حيراني ؟ خرد گم كرده اي شايد نميداني ؟ هماي از جان خود سيري كه خاموشي نميگيري؟ لبت را چون لبان فرخي دوزند تو را در آتش انديشه ات سوزند هزاران فتنه انگيزند تو را بر سر در ميخانه آويزند
دوزخیان
آندم كه مرا ميزده در خاك سپاريد زير كفنم خمره اي از باده گذاريد تا در سفر دوزخ از آن باده بنوشم بر خاك من از ساقه انگور بكاريد آن لحظه كه با دوزخيان كنم ملاقات يك خمره شراب ارغوان برم به سوغات هر قدر كه در خاك ننوشيدم از اين باده صافي بنشينم و با دوزخيان كنم تلافي جز ساغر و پيمانه و ساقي نشناسم بر پايه پيمانه و شادي است اساسم گر همچو هماي از عطش عشق بسوزم از آتش دوزخ نهراسم ، نهراسم
درویش
داد درويشي از سر تمحيد سر قليان خوش را به مريد گفت كه از دوزخ اي نكو كردار قدري آتش به روي آن بگذار بگرفت و ببرد باز آورد عقد گوهر زدرج بازآورد گفت كه در دوزخ هر چه گرديدم دركات جحيم را ديدم آتش و هيزم زغال نداشت اخگري بهر اشتعال نداشت هيچ كس آتشي نمي افروخت زآتش خويش هر كسي ميسوخت
شیرین لب
شیرین لبی شیرین بیان مست و می آلود و خمار مهپاره ای بی بند و بار با عشوه های بی شمار هم کرده یاران را ملول هم برده از دلها قرار
مجموع مهرویان کنار تو یار بی همتا کنار
زلفت چو افشان میکنی ما را پریشان میکنی آخر من از گیسوی تو خود را بیاویزم به دار
یاران هوار مردم هوار از دست این بی بند و بار از دست این دیوانه یار از کف بدادم اعتبار
می میزنم می میزنم جام پیاپی میزنم هی میزنم هی میزنم بی اختیار
کندوی کامت را بیار بر کام بیمارم گذار تا جان فزاید کام تو بر جان این دلخسته ی بشکسته تاربهشتاین چه حرفی است که در عالم بالاست بهشت ؟ هر کجا وقت خوش افتاد همانجاست بهشت دوزخ از تیرگی بخت درون تو بود گر درون تیره نباشد همه دنیاست بهشت
این چه جهانی است که نوشیدن می نارواست ؟ این چه بهشتی است در آن خوردن گندم خطاست ؟
آی رفیق این ره انصاف نیست این جفاست راست بگو راست بگو راست فردوس برینت کجاست؟ راستی آنجا هم هر کس و ناکس خداست ؟ راست بگو راست بگو راست فردوس برینت کجاست؟
بر همه گویند که هشیار باش بر در فردوس نشیند کسی تا که برداه قیامت رسی از تو بپرسند که در راه عشق پیرو زردشت بدی یا مسیح دوزخ ما چشم براه شماست راست بگو راست بگو راست آنجا نیز باز همین ماجراست؟ راست بگو راست بگو راست فردوس برینت کجاست ؟
این همه تکرار مکن ای همای کفر مگوی شکوه مکن بر خدای پای از در که نهادی برون در غل زنجیر برندت بهشت بهشت همان ناکجاست
وای به حالت همای وای به حالت این سر سنگین تو از تن جداست نه نه نه نه توبه کنم باز حق با شماست نه نه نه نه توبه کنم باز حق با شماست
ای صنمای صنم
ای صنم ای صنم ای صنم ناز مکن
ناز مکن ناز مکن ناز مکن ای صنم عشوه مکن عشوه مکن هلهله آغاز مکن این منم
ناز میکشم روز و شب ار عشوه کنی باز میکشم
تا بنشینی به برم ای صنم باله و شوریده سرم ای صنم
روز و شب ار بگذرم از کوی تو میزندم تیر دو ابروی تو
وای به حال من دیوانه که افسار دلم بسته به گیسوی توست
زاهدا
زاهدا من که خراباتی و مستم به تو چه ؟ ساغر باده بود بر سر دستم به تو چه ؟ تو اگر گوشه محراب نشستی صنمی گفت چرا؟ من اگر گوشه میخانه نشستم به تو چه ؟
آتش دوزخ اگر قصد تو و ما بکند تو که خشکی چه به من من که تر هستم به تو چه ؟
من همان مجنون مست یاغیم روز و شب محتاج جام باقیم یک شب کنار زاهد و یک شب کنار ساقیم از باده مدهوشم کنید
در خرقه پنهان میکنم می را کتمان میکنم ترک ایمان میکنم هی بشکنم پیمان و هی تجدید پیمان میکنم ترک ایمان میکنم از باده مدهوشم کنید
پندم ای زاهد مده با که گویم ؟ من نمیخواهم نصیحت بشنوم آی مردم پنبه در گوشم کنید از باده مدهوشم کنید
دردی کشم دردی کشم بار رفیقان میکشم پر میکشم همچون همای درآتشم درآتشم درآتشم ای وای و خاموشم کنید از باده مدهوشم کنید
گویند که دوزخی بود عاشق ومستگویند که دوزخی بود عاشق ومست
گویند که دوزخی بود عاشق ومست قولی است خلاف دل در آن نتوان بست گر عاشق و میخواره به دوزخ باشد فرداست ببینی که بهشت همچون کف دست
ای مفتی شهر از تو بیدارتریم با این همه مستی ز تو هشیارتریم تو خون کسان نوشی و ما خون رزان انصاف بده کدام خونخوارتریم ؟
گویند کسان بهشت با حور خوش است من میگویم که آب انگور خوش است این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار کاواز دهل شنیدن از دور خوش است
این می چه حرامی است که عالم زان میجوشد ؟ یک دسته به نابودی نامش کوشند آنان که بر عاشقان حرامش کردند خود خلوت از آن پیاله ها مینوشند
آن عاشق دیوانه که این خمار مستی را ساخت معشوق و شراب و می پرستی را ساخت بی شک قدحی شراب نوشید از آن سرمست شد و جهان هستی را ساخت نظرات شما عزیزان: نازنین
 ساعت13:31---5 تير 1391
کم کم داری شعرهای بهتری رو وبلاگت میذاری از اینکه دست از این شعرهای بی قافیه و بی مضمون برداشتی برات خوشحالم.
یک شنبه 4 تير 1391برچسب:, :: 18:50 :: نويسنده : بهمن خسروجردی
  |
|||||||||||||||||
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
